آدم ها چه موجوداتي دلگيری هستند

وقتي سوزنشان را نخ ميکنی

تا برايت دروغ ببافند .

چقدر ميچسبد سيگارت را در گوشه اي بکشی

و هيچ کس با خنده های تو

به عقده هايش پي نبرد .

از آدم ها دلگيرم

که خوب های خودشان را از بد ِ تو

مو شکافی ميکنند

و بد هايشان را در جيب های لباس هايی

که ديگر از پوشيدنش خجالت ميکشند

پنهان ميکنند .

از اينکه ژست يک ادم خوب را ميگيرند

وقتي هواي اعتراف داري

و درد هايت را که ميشنوند

خيالشان راحت ميشود هنوز ميتوانند کمي خودشان را

از تو خوب تر ببينند .

از آدم ها دلگيرم

وقتي تمام دنيايشان اثبات کردن است .

همين که گيرت بياورند

تمام آنچه را که نمي توانند به خورد ِ خودشان دهند

به تو اثبات مي کنند .

به کسي غير از خود

برتري هايشان را آويزان کنند

تا از دور به کلکسيون افتخاراتشان نگاه کنند

و هر بار که ايمانشان را از دست دهند

آنقدر امين حسابت ميکنند

که تو را گواه ميگيرند .

ايمانشان که از دست دادند با طعنه ميگويند :

اين اعتماد به نفس را که از سر راه نياورده ام .

از آدم ها دلگيرم

از اينکه صفت هايشان را در ذهنشان آماده کرده اند

و منتظر مانده اند تا تکان بخوری

و ببينند به کدام صفت مينشينی

و تو را هی توصيف کنند

هی توصيف کنند

هی توصيف کنند .

خنده ات بگيرد که چقدر شبيه‌شان نيستي

دردشان بيايد و انتقامش را از تو بگيرند

تا ديگر به آنها اين حس را ندهی

که کسی وجود ندارد که شبيه‌شان باشد .

از آدم ها دلگيرم

که گرم ميبوسند و دعوت ميکنند

سرد دست ميدهند و به چمدانت نگاه ميکنند

دلت

دلت که از تمام دنيا گرفته باشد

تنها به درد بازگشت به زادگاهت ميخوری

دلم گرفته است .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: